Forum www.adminumk.fora.pl Strona Główna
 FAQ   Szukaj   Użytkownicy   Grupy    Galerie   Rejestracja   Profil   Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości   Zaloguj 

notatki/książki

 
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum www.adminumk.fora.pl Strona Główna -> Semestr letni / Wybrane problemy współczesnej administracji i prawa administracyjnego
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
anka_pipi




Dołączył: 14 Gru 2009
Posty: 24
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Czw 14:11, 07 Kwi 2011    Temat postu: notatki/książki

Witam
Czy są osoby które mają jakieś materiały na to zaliczenie notatki cokolwiek Słyszalam że krążą skany notatek ale niestety do mnie nie dotarły będę wdzięczna za przesłanie [link widoczny dla zalogowanych]


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
magnolia




Dołączył: 27 Lis 2009
Posty: 26
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Czw 16:28, 12 Maj 2011    Temat postu:

. Alternatywne wobec decyzji administracyjnych – umowy
1.Pojęcie publicznoprawnej umowy administracyjnej w prawie niemieckim
i francuskim
2.Umowa cywilnoprawna, porozumienie administracyjne, kontrakt wojewódzki, umowa o partnerstwie publicznoprawnym

Wśród obserwowanych współcześnie kierunków przemian w prawie administracyjnym wyraźnie zaznacza się tendencja zmierzająca do uzupełniania klasycznych form działania administracji formami konsensualnymi.
Typową konstrukcją, jako alternatywa dla władczych form administracji stała się umowa administracyjna. W konstrukcji umowy dostrzegamy trzy cechy: podmiotową, przedmiotową i systemową.
Podmiotową cechą tej konstrukcji jest to, że stronami umowy administracyjnej jest organ administracji publicznej i podmiot prawa prywatnego. Przedmiotowy aspekt związany jest
z publiczno-prawną materią umowy. Zaś systemowy aspekt polega na tym, że umowy administracyjne ujęte są w ramy procesu administracyjnego, a spory wynikające z tych umów ujęte są w ramy procesu sądowo-administracyjnego.
Doktrynalna, legalna definicja umowy administracyjnej.
W doktrynie niemieckiej, francuskiej a także polskiej przyjmuje się ze umową administracyjną jest dwustronne działanie administracji, które służy wykonaniu norm prawa publicznego, głównie prawa administracyjnego i wymaga zgodnych oświadczeń woli stron. Umowę mogą stosować organy administracyjne między sobą a także z osobami prywatnymi w celu realizacji interesów publicznych a także przeniesienia obowiązków i kształtowania pozycji prawnej podmiotów prawa.
Rozwiązania, które przyjmuje się w Niemczech:
W systemie niemieckim początki stosowania umów administracyjnych publiczno-prawnych sięgają lat 50-tych. Koncepcja form konsensualnych zyskała najpierw wielu zwolenników w doktrynie. Koncepcję tę rozwijali w swoich pracach: Max Imboden, Jurgen Salsweden, Klaus Stern. Upłynęło jednak wiele lat zanim umowy administracyjne zostały uregulowane w prawie. W 1976 r. federalna ustawa o postępowaniu administracyjnym nadała umowie administracyjnej ramy prawne. Zgodnie z § 54 tej ustawy stosunek prawny w zakresie prawa publicznego może być nawiązany, zmieniony i zniesiony w drodze umowy publicznoprawnej. Organ zamiast wydania aktu administracyjnego może zawrzeć umowę z osobą, z którą w innym wypadku musiałby wydać akt administracyjny. Ta regulacja zakończyła trwającą dziesiątki lat dyskusję czy umowa administracyjna może być zawierana tylko w przypadkach prawem przewidzianych (teoria upoważnienia) czy też szczegółowe upoważnienie do jej zawarcia nie jest konieczne. § 54 rozstrzygnął tę kwestię generalnie dopuszczając stosowanie umów administracyjnoprawnych. Od tej chwili umowa administracyjnoprawna stanowi w systemie niemieckim obok klasycznej formy aktu administracyjnego uzupełniającego formę procedowania w sprawach administracyjnych. A zatem czynności organów zmierzających do zawarcia umowy administracyjnej są w prawie niemieckim czynnościami postępowania administracyjnego, podobnie jak czynności zmierzające do wydania aktu administracyjnego. Z § 54 wynika, że umowa administracyjna może przybrać formę umowy koordynacyjnej lub subordynacyjnej.
Umowa koordynacyjna zawierana między partnerami o równorzędnej pozycji a więc organami wykonującymi funkcję administracji publicznej.
Umowa subordynacyjna jest zawierana między podmiotami znajdującymi się w stosunku nadrzędności i podporządkowania. Tak więc umowa subordynacyjna jest alternatywą dla aktu administracyjnego i może go zastępować. Może też zawierać zobowiązanie organu do wydania określonego aktu administracyjnego. Umowa administracyjna jest dopuszczalna w każdym przypadku o ile nie ma wyraźnego zakazu ustawowego. Do wydania umowy wystarcza ogólne upoważnienie. Decyzja, co do tego, czy w danej sprawie zostanie wydany akt administracyjny, czy zawarta zostanie umowa należy do organu administracji publicznej. Charakter prawny decyzji organu co do zawarcia samej umowy nie jest jasny. Przeważająca część autorów upatruje w niej elementów władzy zwierzchniej. Umowa administracyjna, jako porozumienie dwóch lub więcej podmiotów dochodzi do skutku pod warunkiem wzajemnego złożenia oświadczeń woli przez wszystkich partnerów umowy. Oświadczenia te muszą być złożone świadomie i wyrażać wyraźnie wolę związania umową. Dla skuteczności umowy mają zastosowanie przepisy kc. Materia umowy administracyjnej musi pozostawać w rzeczowym związku z regulacją prawa administracyjnego, np. umowa dotacji o ile nie została przyznana aktem administracyjnym. W ramach umów subordynacyjnych wyróżnić należy ugodę oraz umowę wymiany. Ugoda nie ma nic wspólnego z ugodą administracyjną, regulowaną również przepisami postępowania administracyjnego. Zgodnie z § 55 ustawy ugoda to umowa administracyjna usuwająca istotne niejasności co do rzeczywistego stanu faktycznego lub prawnego drodze wzajemnych ustępstw. Zwalnia to zatem organ administracji z obowiązku respektowania unormowań, a więc z obowiązku wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, które byłoby obligatoryjne w innych sytuacjach. Celem ugody jest polubowne załatwienie sprawy w drodze wzajemnych ustępstw w sytuacjach szczególnych,
a więc kiedy dokonanie ustaleń stanu faktycznego czy prawnego związane jest
z wyjątkowymi trudnościami (np. opłacenie ekspertów). Wgląd w ekonomie procesową jest istotnym czynnikiem rozstrzygającym o tym, czy w grę wchodzi ugoda czy nie. Organ nie powinien zmuszać uczestników do udziału w postępowaniu, w którym potrzebne są rozległe
i kosztowne czynności, jeżeli możliwe jest załatwienie sprawy w drodze ugody i jeżeli spodziewane rozstrzygnięcia będą nieproporcjonalne do nakładów i wydatków, które trzeba ponieść. Centralne znaczenie dla konstrukcji ugody ma niejasność co do stanu faktycznego lub prawnego i wzajemne ustępstwa uczestników ugody, które muszą dotyczyć tego samego zagadnienia prawnego.
Niejasność co do faktów ma miejsce wtedy gdy istnieją niejasne fakty, co do istoty sprawy, są one nieznane, rezultaty poszukiwania tych faktów są niepewne, nakłady finansowe związane z ustaleniem tych faktów byłyby nieproporcjonalnie duże lub też czas ich wyjaśnienia byłby niewspółmiernie długi. Niejasność co do prawa ma miejsce wówczas, gdy wyjaśnienie znaczenia normy rekonstruowanej z normy, a więc ich wykładnia budzi wątpliwości, a więc, kiedy nie ma orzecznictwa sądów wyższej instancji, gdy mamy do czynienia z klauzulami zwyczajowymi, wówczas gdy interpretacja reguł czasowych prowadzi do odmiennych rezultatów. Usunięcie tych wątpliwości może nastąpić przez wzajemne ustępstwa stron partnerów prawa. Wzajemność oznacza, że każdy partner umowy może odstąpić od swoich uprawnień w zakresie porównywalnym z ustępstwem drugiej strony. Ustąpienie tylko jednej strony oznacza, że ugoda nie doszła do skutku, bowiem wówczas nastąpiło zrzeczenie się lub uznanie roszczenia. Przykładem ustępstw ze strony organów administracyjnych jest zrzeczenie się daniny publicznej, przedłużenie wyznaczonego terminu, odstąpienie
od wyznaczonego terminu egzekucji aktu administracyjnego, odroczenie terminu płatności opłaty, odroczenie terminu wykonania obowiązku. To są oczywiście przykłady, natomiast
ze strony obywatela takim ustępstwem może być, np. zrzeczenie się odsetek z tytułu nadpłaty, wycofanie środka zaskarżenia, zrzeczenie się roszczenia odszkodowawczego, zgoda
na zaproponowaną przez organ zmianę projektu budowlanego. Zawarcie ugody zależy
od oceny organu administracyjnego. Organ administracji ocenia, czy ugoda jest celowa,
ta ocena dotyczy zatem korzyści procesowych, a także w sferze prawa materialnego, które możliwe są wówczas, kiedy niejasność co do faktów albo prawa zostaje wypełniona ugodą,
a więc tutaj w istocie ugoda nie usuwa tych niejasności, bo nie jest do tego zdolna, ale brak ten nie jest przeszkodą do podjęcia rozstrzygnięcia. To rozstrzygnięcie nie było boby możliwe w formie władczej, ale staje się władcze w formie alternatywnej.
Umowa wymiany. Zgodnie z § 56 ustawy o postępowaniu administracyjnym (ustawy niemieckiej) jest to umowa o wzajemnych świadczeniach, z tym, że muszą one dotyczyć wypełniania zadań publicznych w administracji. Umowa wymiany z jednej strony ma zapobiegać i przeciwdziałać wyzbywaniu się władztwa przez organy administracji, a z drugiej strony chronić jednostkę przed nadmiernymi rezultatami umowy. Centralnym punktem umowy jest wzajemne świadczenie strony kontraktu i to świadczenie ma służyć realizacji zadań publicznych w administracji. Jedynym ograniczeniem zawarcia umowy jest istnienie przepisu szczególnego, który wyraźnie sprzeciwia się jej treści. Roszczenia z umów administracyjnych w prawie niemieckim należą do drogi sądowo-administracyjnej, a wyrok zasądzający świadczenie stanowi warunek egzekucji, ale możliwe jest egzekwowanie świadczenia w drodze egzekucji administracyjnej jeżeli w umowie świadczenia zawarta została klauzula natychmiastowej wykonalności. W imieniu organu takie oświadczenie może złożyć wyłącznie osoba zajmująca stanowisko kierownicze, o szczególnych kwalifikacjach prawniczych. Skutkiem tych oświadczeń jest możliwość przymusowej realizacji świadczeń
z pominięciem drogi sądowej. Zarówno nauka jak i orzecznictwo niemieckie wskazuje na istnienie elementów władczych po stronie administracji, jako stronie umowy i to różni umowy administracyjne od umów cywilnoprawnych. Ten dorobek normatywny prawa niemieckiego w zakresie form konsensualnych w działaniach administracyjnych był inspiracją dla zespołu ds. opracowywania przepisów ogólnych prawa administracyjnego powołanego przez Rzecznika Praw Obywatelskich w Polsce.
Rozwiązania we Francji – we Francji odmiennie niż w Niemczech nie ma generalnych dopuszczalności stosowania umów administracyjnych. Są one regulowane poszczególnymi ustawami i z tych regulacji wynika, czy administracja może je zastosować. Orzecznictwo francuskich sądów administracyjnych wypracowało pewne zasady prawa materialnego oddzielające umowy administracyjne od innych w szczególności cywilnoprawnych.
Z orzecznictwa tego wynika, że w umowie administracyjnej administracja zachowuje swoją nadrzędną pozycję wobec strony i nie ma możliwości zrzeczenia się swoich uprawnień władczych, ale z tych uprawnień może skorzystać uprawniając do ochrony interesu publicznego. Francuzi przyjmują, że decyzja o wyborze formy rozstrzygnięcia aktu administracyjnego czy umowy jest uznaniowa i podejmuje ją organ admin. Doktryna
i orzecznictwo przyjmuje, że umowę administracyjną można zmienić, rozwiązać z przyczyn niezależnych od drugiej strony umowy, ale dla pożytku publicznego. To sprawia, że umowy kształtowane reżimem francuskim charakteryzują się brakiem równowagi między stronami tyle tylko, że w odróżnieniu od umów cywilnych strona prywatna może żądać odszkodowania w przypadku pojawienia się okoliczności od niej niezależnych, które tę równowagę zakłóciły.
USA – w prawie amerykańskim w zasadzie nie jest znana konstrukcja umowy administracyjnej., ponieważ do umów stosuje się te same zasady co do umów zobowiązaniowych. Oznacza to, że administracja wprowadzając reguły wolnorynkowe musi dostosować się do warunków stworzonych dla umów poza administracyjnych. Umowa administracyjna w Stanach Zjednoczonych nie różni się zasadniczo od umów prywatnych, stąd powstaje pytanie – czy jest to w ogóle szczególny tryb umów, a jeśli tak to jakie stosować kryteria ich wyodrębnienia. Umowy przecież między organem administracji
a stroną prywatną zakładają wyższość organu administracji. To jest właśnie zasadnicza, uprzywilejowana pozycja organu administracji. Jest to odrębna kategoria umów różniąca się od umów cywilnoprawnych a więc akceptuje się w praktyce sądowej prawo
do jednostronnego rozwiązania umowy dla ochrony interesu publicznego, ale jeżeli administracja z tych uprawnień korzysta w złej wierze, z zamiarem wyrządzenia szkody stronie prywatnej to powstaje problem jej odpowiedzialności odszkodowawczej. Najczęściej administracja korzysta w praktyce z warunków rozwiązania umowy i w ten sposób unika roszczeń odszkodowawczych.
Rozwiązania w Polsce
W zasadzie w Polsce brak jest regulacji podobnych do niemieckich i francuskich. W polskim prawodawstwie mamy wiele form działania administracji, które należą do form niewładczych i należy tu wyróżnić: - umowy cywilnoprawne, porozumienia administracyjne, kontrakt wojewódzki, umowy o partnerstwie publicznoprawnym.
Działalność admin. pub, w której wykorzystywana jest konstrukcja umowy cywilnoprawnej dotyczy dwóch sfer: -zarządzania majątkiem oraz spraw należących do administracji świadczącej, która m.in.organizuje budowę dróg, prowadzi szkoły, przedszkola. Korzystanie z umów cywilnoprawnych w zakresie administracji świadczącej ma swoje zalety i wady. Administracja wykorzystuje formę umowy cywilnoprawnej aktualnie przede wszystkim dla uzyskania pewnych świadczeń, które umożliwiają funkcjonowanie aparatu urzędniczego. Druga sfera to zapewnienie wielu usług oraz świadczeń dla ogółu mieszkańców (MZK, odprowadzanie ścieków). Strony tej umowy organ administracji i podmiot prywatny
w zasadzie są równorzędne, bowiem umowa precyzuje wzajemne prawa i obowiązki i określa środki w przypadku niewywiązania się którejś ze stron umowy. Realizacja tej umowy dokonuje się przy minimalnym koszcie społecznym, gdyż te koszty ponoszą uczestnicy umowy. Działania cywilnoprawne pozwalają na bezpośrednią kontrolę wykonywania zobowiązań. Spory wynikłe z umów cywilnoprawnych rozstrzygają sądy powszechne.
Porozumienia administracyjne
Porozumienia administracyjne jest dwustronną lub wielostronną czynnością z zakresu prawa administracyjnego dokonaną przez podmioty wykonujące administrację publiczną,
a dochodzącą do skutku na podstawie zgodnych oświadczeń woli tych podmiotów.
Od czynności cywilnoprawnych porozumienie odróżnia przedmiot, bo należy on do sfery administracyjnej a nie cywilnej. Przedmiotem są zobowiązania organów związanych z ich zadaniami odnoszącymi się do sfery administracji publicznej. W przypadku porozumienia istnieje równość stron, żaden z podmiotów nie nabywa względem drugiego uprawnień władczych. W wyniku porozumienia może nastąpić przeniesienie kompetencji jednego organu na drugi lub też przeniesienie uprawnień z jednego na drugi. Takie przeniesienie wymaga wyraźnego upoważnienia ustawowego bo bez niego organy nie mogą zmieniać swoich kompetencji.
Ustawa o samorządzie terytorialnym, samorządzie gminnym, powiatowym i województwa oraz Ustawa o administracji rządowej w województwie dopuszcza zawieranie porozumień pomiędzy organami poszczególnych rodzajów administracji publicznej. Ustawa
o samorządzie gminnym wprowadziła pojęcie porozumienia komunalnego, które może być zawierane przez gminy w zakresie zadań własnych. Przy pomocy tych porozumień gminy i ich związki mogą podejmować działania przekraczające ich możliwości, a jako wspólne stają się możliwe do zrealizowania. W rezultacie porozumienia nie następują zmiany w rozkładzie zadań, a przeniesienie dotyczy wyłącznie sfery związanej z ich wykonywaniem. Porozumienia nie zmieniają charakteru zadań np. z rządowych na samorządowe. Dominuje stanowisko, że porozumienia komunalne są instytucją prawa ustrojowego, ponieważ
są kształtowane przepisami ustaw ustrojowych. Porozumienie może się okazać instytucją niezwykle pomocną i pożyteczną. Brak wyraźnej regulacji dotyczącej wykonywania porozumień, także sposobu rozstrzygania sporów powoduje, że porozumienia
są wykorzystywane w praktyce przez samorządy w ograniczonym zakresie.
Trzecią formą zaliczaną do form alternatywnych jest umowa nazwana – kontrakt wojewódzki, która jest stosunkowo nową formą wyznaczającą współdziałanie administracji.
Jest to forma współdziałania administracji rządowej oraz samorządowej. Do systemu prawa został wprowadzony ustawą z 12.05.2005 r. roku o zasadach wspierania rozwoju regionalnego (zastąpiła ustawą z 20.04.2004 r. o narodowym planie rozwoju). Kontrakt różni się od poprzednich form, gdyż może być tylko ściśle stosowany w określonej ustawą materii. Ustawa o narodowym planie rozwoju traktuje kontrakt wojewódzki, jako instrument prawny służący realizacji różnych programów po wejściu Polski do Unii Europejskiej. Kontrakt wojewódzki jest związany z wykonywaniem zadań dotyczących rozwoju regionalnego, które są realizowane w ramach programów wojewódzkich. Jest to umowa zawierana miedzy Radą Ministrów, w imieniu której, występuje minister właściwy do spraw rozwoju regionalnego
a samorządem wojewódzkim, reprezentowanym przez marszałka. Uprawnienia
do podejmowania starań o zawieranie kontraktu posiada zarząd województwa. Zwraca się
on z wnioskiem do ministra właściwego ds. rozwoju regionalnego, a gdy minister akceptuje tę inicjatywę zawiadamia marszałka województwa o możliwości podjęcia rokowań,
w wyznaczonym terminie a także przedstawia projekt regulacji tych negocjacji. Jedynymi elementami, które podlegają negocjacji są zadania objęte kontraktem a także środki finansowe przeznaczone na ich realizację. Po zakończeniu negocjacji kontrakt jest zatwierdzany w drodze uchwały przez Radę Ministrów oraz sejmik województwa, a następnie podpisany przez reprezentantów obu stron. W zasadzie nazwa kontrakt jest nadużyciem dlatego,
iż o treści, o wykonaniu kontraktu decyduje strona rządowa. Ponadto od 2005 roku kształt i treść kontraktu wojewódzkiego na mocy rozporządzenia ministra gospodarki jest taka sama dla wszystkich województw w Polsce. Różnice dotyczą zadań objętych kontraktem i kwot na ich realizacje. Trudno więc mówić o kontrakcie jako umowie między partnerami. Trudno mówić o tym, że wpływ stron na treść kontraktu wojewódzkiego jest taki sam. Specyfika kontraktu polega na tym, że beneficjentem kontraktu wojewódzkiego jest większa ilość podmiotów (samorządy, przedsiębiorstwa, lokalne instytucje wspierające rozwój lokalny
i regionalny).
Umowa o partnerstwie publicznoprawnym
Ustawa z dnia 28 lipca 2005 r. o partnerstwie publiczno- prywatnym wprowadza nowy rodzaj umowy nazwanej, która polega na współpracy podmiotu publicznego oraz partnera prywatnego. Służy realizacji zadania publicznego pod warunkiem, że odbywa się na zasadach określonych w ustawie. Drugi typ umów regulowanych w ustawie to tzw. Umowy założycielskie. Najczęściej jest to umowa związana z powołaniem i określeniem statusu spółki powołanej przez partnera publicznego i partnera prywatnego w celu wykonania umowy publiczno prywatnej. Przedmiotem umowy jest realizacja przez partnera prywatnego
za wynagrodzeniem przedsięwzięcia na rzecz podmiotu publicznego. Partner prywatny ponosi w całości lub w części nakłady na realizację tego przedsięwzięcia albo też zapewnia, że to przedsięwzięcie zostanie zrealizowane przez inne podmioty np. w ramach kredytu przez banki. W zakresie nieuregulowanym umową o partnerstwie publiczno prywatnym mają zastosowanie przepisy ustawy z 29 stycznia 2004 r. prawo zamówień publicznych a także przepisy kc. To odesłanie do przepisów kc w doktrynie wywołuje spory czy to jest odesłanie wprost czy odpowiednio. Liberalne brzmienie przepisu nakazywałoby przyjąć, że przepisy należy stosować wprost. Z drugiej jednak strony wskazuje się, że wykładnią funkcjonalną, którą uwzględniać musi, specyficzne cechy umowy o partnerstwie publiczno prywatnym należałoby uzasadnić odpowiednie stosowanie przepisów kc. Zgodnie z art. 3 ustawy
o partnerstwo publiczno prywatne jest umową dopuszczalną wówczas, kiedy powstanie korzyść dla interesu publicznego, a taką korzyścią w szczególności jest oszczędność
w wydatkach, podniesienie standardu świadczonej usługi, obniżanie uciążliwości dla otoczenia. Umowa jest aktem zobowiązaniowym strony aż do wygaśnięcia lub rozwiązania partnerstwa. Decyzja o zawarciu mowy o partnerstwie należy do podmiotu publicznego i stąd jest wiele głosów w doktrynie, że partnerstwo publiczno prywatne jest szczególnym rodzajem zamówienia publicznego. Taka konstrukcja umowy, która została przyjęta w ustawie spowodowała, że w doktrynie zostało sformułowane pytanie o zasady swobody umów
o partnerstwie publiczno prywatnym. Wydaje się uprawniony pogląd, że zasada swobody umów doznaje tutaj istotnego ograniczenia. W obydwu ustawach wymienia się co powinno się znaleźć w treści umowy choć dopuszcza się inne postanowienia. Oprócz wymaganych
w ustawie elementów mogą się w niej znaleźć również indywidualnie uzgodnione kwestie, ale to niej jedyny argument uzasadniający pogląd, że partnerstwo publiczno prywatne ogranicza swobodę umów. Drugi argument jest wynikiem art. 14, nakładającego obowiązek stosowania prawa zamówień publicznych do wyboru partnerstwa publiczno prywatnego
i zawiera niania z nim umów. Ustawa nie zobowiązuje podmiotu publicznego do stworzenia takiego forum dla konsultacji uzgodnień między tym podmiotem a oferentami i to już sprawia, że można mówić o dominującej pozycji podmiotu administracji i jego przewadze nad oferentami. Zatem to autonomia kształtowania treści umowy oznacza, że podmiot publiczny ma znacznie większą swobodą niż prywatny w kształtowaniu warunków umowy. Ustawa też umożliwia jednostronne modyfikowanie przez podmiot publiczny umowy a także jednostronne rozwiązanie umowy. A zatem pełne uwzględnienia autonomii stron umowy
o partnerstwie publiczno prywatnym w istocie nie wydaje się możliwe w aktualnie przyjętych rozwiązaniach. Ta autonomia woli stron jest w dużym stopniu ograniczona wzorami umów opracowanych przez ministra właściwego ds. gospodarki. Umowa
o partnerstwie publiczno prywatnym jest aktem obowiązującym strony aż do wygaśnięcia albo rozwiązania umowy. Informacja o realizacji przedsięwzięcia wyznaczonego umową
o partnerstwie publicznoprywatnym musi zostać ogłoszona zgodnie z art. 13 ustawy
w biuletynie zamówień publicznych oraz bip. Istotne znaczenie ma też odpowiedź na pytanie, czy umową o partnerstwie pubpryw dokonuje się przekazanie partnerowi prywatnemu zadań publicznych ale także kompetencji do stosowania form władczych, które z tym zadaniem są związane. W doktrynie powszechny jest pogląd, że w przypadku umów prawa cywilnego możliwość przekazania władztwa administracyjnego jest wykluczona. Czy umowa o partner siwe publiczno prywatnym ma cel umowy cywilnoprawnej doktryna w większości odpowiada negatywnie. A zatem podmiot publiczny może umową o partnerstwie publiczno prywatnym przekazać kompetencje do stosowania form władczych określając sposób ich stosowania, jeżeli ustawa tego nie zabrania. Podzielając taki pogląd umowa o partnerstwie pub-pryw bezpośrednio może wywoływać skutki w sferze prawa publicznego i to ją zbliża do umów o charakterze administracyjnym. Umowa administracyjna może wywoływać skutki, wobec podmiotów, które nie są stronami umowy i tak też w przypadku partnerstwa pub-pryw. W istocie poglądy doktryny w większości odrzucają tezę, że jest to umowa administracyjna, część zaś mówi mieszanym charterze. Odpowiedzialność patera prywatnego z tytułu niewykonania b nienależytego wykonania umowy określa ustawa. W art. 18 stanowi, że umowa o partnerstwie pub-pryw określa nie tylko warunki wykonania, ale sposób rozwiązania umowy przez terminem na jaki została zawarta, zasady rozliczeń
i odszkodowania w przypadku rozwiązania przed terminem. W art. 27 ustawy zawarta jest norma dająca podmiotowi publicznemu uprawnienie do rozwiązania umowy w przypadku wystąpienia okoliczności uniemożliwiających realizację przedsięwzięcia przez dotychczasowego partnera prywatnego. Podmiot publiczny w takiej sytuacji ma kolejne uprawnienie wyboru nowego partnera pub-pryw, który wchodzi w całość lub część obowiązków i praw dotychczasowego. Partner prywatny może szukać ochrony swoich interesów. Spory rozstrzyga system sądownictwa powszechnego. Możliwe jest poddanie sporu sądownictwu polubownemu. Właściwe jest polskie prawo. Zatem w literaturze wskazuje się , że umowa o partnerstwie pub-pryw musi dokładnie określać sposób rozstrzygania sporów tak by partner prywatny nie ponosił z tego tytułu negatywnych konsekwencji w szczególności finansowych. W literaturze zadaje się pytanie, czy umowa
o partnerstwie pub-pryw nie prowadzi do powstania nowej jednostki organizacyjnej (cała złożona struktura zależności).


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Wyświetl posty z ostatnich:   
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum www.adminumk.fora.pl Strona Główna -> Semestr letni / Wybrane problemy współczesnej administracji i prawa administracyjnego Wszystkie czasy w strefie EET (Europa)
Strona 1 z 1

 
Skocz do:  
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach


fora.pl - załóż własne forum dyskusyjne za darmo
Powered by phpBB © 2001, 2005 phpBB Group

Theme xand created by spleen & Programosy.
Regulamin